Joke Kerkhoff schittert toch nog een keer
Vijf jaar geleden besloot Joke Kerkhoff te stoppen met toneelspelen. Tachtig jaar was ze toen en na 65 jaar voor en achter de schermen vond ze het welletjes. Haar laatste rol speelde ze in een productie van Twents Theater, voorheen Stork Nus. Bij Stork Nus speelde ze als jong meisje ook haar eerste rol, ze begon er als balletmeisje, al snel kreeg ze een hoofdrol. Toen Johanne ter Steege haar eind vorig jaar belde voor de rol van moeder in De Vergeten Lente, was ze gevleid en begon het weer te kriebelen. Voor De Vergeten Lente gaat ze toch weer op de planken.
Wat was uw eerste kennismaking met toneel?
Joke Kerkhoff: ‘Met de lagere school gingen we voor sinterklaasvoorstelling naar het concertgebouw. Dat vond ik zo geweldig, daar verheugde ik me ieder jaar op. Toen ze bij Stork meisjes vroegen voor het ballet, dat stond in de fabrieksbode, het weekblad voor het personeel, ben ik bij een repetitie gaan kijken. Ik was helemaal verkocht en ik meldde me aan. Een jaar later kwam mijn man, we waren heel jong toen we verkering kregen, er ook bij. Hij werkte bij Dikkers, de fabriek ernaast. Eigenlijk mocht je dan niet bij Stork Nus, maar omdat ik meedeed en omdat we als bedrijven buren waren, kon het toch. Hij was de eerste buitenstaander in het toneelgezelschap. We hadden een regisseur waar ik heel veel van geleerd heb, J. Ter Stege en nu eindig ik weer met een J. Ter Steege, Johanna.’
Wat houdt uw rol in bij De Vergeten Lente?
Joke Kerkhoff: ‘Ik ben de moeder van Johanna, Laus Steenbeeke is mijn zoon. De moeder is getraumatiseerd, want haar vader is in de oorlog vermoord en ze is aldoor nog op zoek naar hem. Dat geeft wrijving tussen haar en haar dochter. Johanna zei tijdens ons kennismakingsgesprek: ik zoek een lieve moeder, maar we kunnen niet met elkaar. Oh, daar vind ik niets aan, zei ik toen. Maar dat komt later wel goed, stelde Johanna me gerust. Voor deze productie zochten ze iemand die de oorlog heeft meegemaakt. Mijn vader is tijdens een razzia opgepakt. Ik was toen jong, zeven jaar, maar je maakt het wel mee en onthoudt dat wel. Ik kan me goed verplaatsen in de rol.’
Vindt u het spannend?
Joke Kerkhoff: ‘Ik vind het altijd wel spannend, maar minder spannend dan bij Stork Nus. Ik ben vooral heel benieuwd naar de reacties van het publiek, daar doe je het voor. Ook voor jezelf hoor, want ik vind spelen nog steeds geweldig om te doen. Mijn man heeft voor Stork Nus 32 revues geschreven. Ik heb 35 jaar geregisseerd. We waren er enorm druk mee, bij ons thuis draaide alles om de revue. Bij de repetities tot de première dacht je, is het wel goed genoeg? Gaan mensen het leuk vinden? Als je dan de eerste avond speelt en het publiek lacht, dan springen de tranen je in de ogen. Bij De Vergeten Lente wordt er ook gelachen, maar het is ook een aangrijpend stuk, het gaat over de oorlog.’